Quamquam etiam vestri nunquam meminisse pigebit, Pastores Thusci, Musis operata juventus, Hic Charis, atque Lepos; et Thuscus tu quoque Damon, Antiquâ genus unde petis Lucumonis ab urbe. O ego quantus eram, gelidi cum stratus ad Arni "Ite domum impasti; domino jam non vacat, agni. Hæc mihi tum læto dictabat roscida luna, Dum solus teneros claudebam cratibus hodos. Ah! quoties dixi, cum te cinis ater habebat, 140 'Heus bone! numquid agis? nisi te quid fortè retardat, Quasque habet ista palus herbas, artesque medentûm.' VOL. 1. X Ferre graves potuere sonos: dubito quoque ne sim Turgidulus; tamen et referam; vos cedite, sylvæ. 160 "Ite domum impasti; domino jam non vacat, agni. Ipse ego Dardanias Rutupina per æquora puppes Dicam, et Pandrasidos regnum vetus Inogeniæ, Brennumque Arviragumque duces, priscumque Beli num, Et tandem Armoricos Britonum sub lege colonos; Multùm oblita mihi, aut patriis mutata Camoenis 170 “Ite domum impasti; domino jam non vacat, agni. Hæc tibi servabam lentâ sub cortice lauri, 180 Hæc, et plura simul; tum quæ mihi pocula Mansus, Mansus, Chalcidicæ non ultima gloria ripæ, Bina dedit, mirum artis opus, mirandus et ipse, Et circum gemino cælaverat argumento. In medio Rubri Maris unda, et odoriferum ver, Parte aliâ polus omnipatens, et magnus Olympus : 190 retræ, Arma corusca, faces, et spicula tincta pyropo; Nec tenues animas, pectusque ignobile vulgi, “Tu quoque in his—nec me fallit spes lubrica, Damon Tu quoque in his certè es; nam quò tua dulcis abiret Sanctaque simplicitas ? nam quò tua candida virtus ? Nec te Lethæo fas quæsivisse sub Orco; 201 Nec tibi conveniunt lacrymæ, nec flebimus ultra. Ite procul, lacrymæ; purum colit æthera Damon, Æthera purus habet, pluvium pede reppulit arcum ; Heroumque animas inter, divosque perennes, Æthereos haurit latices et gaudia potat Ore sacro. Quin tu, cæli post jura recepta, Dexter ades, placidusque fave, quicunque vocaris ; 210 Jan. 23, 1646. AD JOANNEM ROUSIUM, OXONIENSIS ACADEMIE BIBLIOTHECARIUM. De libro Poematum amisso, quem ille sibi denuo mitti postulabat, ut cum aliis nostris in Bibliothecâ Publicâ reponeret, Ode. Ode tribus constat Strophis, totidemque Antistrophis, unâ demum Epodo clausis; quas, tametsi omnes nec versuum numero nec certis ubique colis exactè respondeant, ita tamen secuimus, commodè legendi potius quam ad antiquos concinendi modos rationem spectantes. Alioquin hoc genus rectius fortasse dici monostrophicum debuerat. Metra partim sunt κατὰ σχέσιν, partim ἀπολελυμένα. Phaleucia quæ sunt spondæum tertio loco bis admittunt, quod idem in secundo loco Catullus ad libitum fecit. STROPHE I. GEMELLE cultu simplici gaudens liber, Munditieque nitens non operosâ, Quam manus attulit Juvenilis olim Sedula, tamen haud nimii poetæ ; Dum vagus Ausonias nunc per umbras, Nunc Britannica per vireta lusit, Insons populi, barbitoque devius Indulsit patrio, mox itidem pectine Daunio 10 Longinquum intonuit melos Vicinis, et humum vix tetigit pede: ANTISTROPHE. Quis te, parve liber, quis te fratribus Subduxit reliquis dolo, Cum tu missus ab urbe, Docto jugiter obsecrante amico, Illustre tendebas iter Thamesis ad incunabula Fontes ubi limpidi Aonidum, thyasusque sacer, Orbi notus per immensos Temporum lapsus redeunte cælo, STROPHE 2. Modò quis deus, aut editus deo, Unguibus imminentes Figat Apollineâ pharetrâ, Phineamque abigat pestem procul amne ANTISTROPHE. Quin tu, libelle, nuntii licet malâ Fide, vel oscitantiâ, Semel erraveris agmine fratrum, Seu quis te teneat specus, Seu qua te latebra, forsan unde vili 20 30 40 |