Ossa forent tumulo condita nostra tuis!
Quid precor insanus? quo cura paterna recessit?
Arguor immani crimine velle mori.

Infantum teneros, heu! quis custodiet annos?
Quis leni imperio mollia fræna reget?
Quo duce per vitæ fluctus, quo remige tendent?
Quis curæ tumidas navita franget aquas?
Quis teneros mores præceptis finget honestis?
Unde pia anxietas, unde paternus amor?
Heu! patris exemplo quis tristia ferre docebit?
Quis tolerare DEI verbera, nolle queri?
Vobis, progenies mihi ter carissima, vivam,
Et vivam, et miseræ lucis avarus ero.
Vos, animæ dulces, dilectæ pignora matris,
Etherea felix quæ micat arce Dea,
Vivite, et amplexu patrios lenite dolores,
Fallite et innocua garrulitate dies.
Tempus erit, quod divini cecinere prophetæ,
Cum nova erit cœli machina, terra recens:
Terra ubi felices campos nova vestiet herba,
Et tremet arboreis purior aura comis.
Purpureo nitidi ridebunt lumine coeli,

Sol ubi perpetuus, perpetuusque decor. Sponte sua natus flos undique crescet odorum Dives, qui lætos prodigus ornet agros. Dulcius ore melos Philomela poëtica mittet: Lenior insolito murmure serpet aqua. Cessabunt iræ bellique insana cupido, Cordaque constringet mutua fidus amor. Purpureos flores, jucundum et amabile ridens, Queis caput exornet jam Catharina parat. Jam mihi, queis iterum læti coëamus amantes, Divina umbrosas instruit arte domos: Myrtus ubi, violæque, et copia ruris honorum; Quaque rosa in campis non peritura rubet. Hic bis quingentos lætis regnabitur annos,

Dum tandem ætherea collocet arce DEUS. Sæpius hac ægram consolor imagine mentem, Dum revocat priscos improba cura dies. Nec tu, mi Flacce, hæc ut inania somnia ride, Fient, præsagi mens mea si quid habet. Quicquid erit, mihi ne dematur amabilis error; Da misero insana simplicitate frui.

Cur autem sic crediderim me candidus audi,
Narro non dubia dum tibi vera fide.

Hesterna cum nocte quies laxaverat artus,
Victaque jam tandem cura sopore fuit,
In somnis visa est Catharina adstare jacenti,
Et petere amplexus hospes amica meos.
Lumina divino radiabant pulchra decore,
Multaque per lætas gratia fusa genas.
Candidus ante pedes lente defluxit amictus,
Nudabat castos zona recincta sinus,
Deliciis tumidos, et marmore candidiores,
Marmore diffusa candidiore nive.

;

Dulce tuens, dextramque premens, "Dulcissime rerum,
En, tua cara," inquit, "te Catharina petit.
Sedibus huc miserans tibi de cœlestibus adsum
En nostros vultus, quæ tua semper eram.
Conjugis insanos adsum lenire dolores,
Nanque etiam in cœlis est mihi cura tui :<
Est mihi cura tui, tibi sit quoque cura tuorum,
assiduos flere dolere dies,

Nec perge

Et gemitus, lacrymasque, et inanes comprime questus
Tempus, crede, iterum quo coëamus, adest.
Interea natis, quos pignora cara reliqui,

Quem mihi præstiteras, optime, detur amor.
Nil unquam frustra tua te Catharina rogavit:
Cum dare tu poteris, sunt rata vota mihi.
Utque adsint miseris solatia dulcia rebus,
Fac animo condas hæc mea dicta tuo.
Te mecum nova terra manet, feliciaque arva;
Arva ubi deliciis luxuriabit amor.

Hic iterum felix felicem amplexa maritum
Comprimet ad fidos te Catharina sinus.
Nescia curarum, vitæque oblita malorum,
Carpent lætitias mutua corda novas.
Sol ubi perpetuus puro radiantior auro,
Lætos diffuso lumine pinget agros.
Hic avium cantus, hic dulcis amantibus umbra,
Quam nulla inviso frigore lædet byems.
Te mihi, meque tibi divina æternaque jungent
Gaudia, quæ meruit non temerata fides.
Cura tui interea a cœlo mihi credita, custos
Ut tua sim visum est fida volensque DEO.
Sive equiti errandum, pediti, nautæve per undas,
Crede mihi, tutum, me duce, carpis iter.
Me socia in thalamis, tibi me invigilante, quiescis,
Cum ponis viduo languida membra toro.
Delibans propero juxta levis oscula, campos

Cum teris illacrymans, non tibi visa comes. Jamque vale cordi memor hæc mea dicta reconde, Tempus, crede, iterum quo coëamus adest."Dixit, et in tenues evanuit ocyus auras;

Ast ego cum lacrymis : "Umbra adamata, mane Corde imo lætus verba hæc suavissima condam ; Tempus, crede, iterum quo coëamus adest."Ocyus ite, dies, celeris tibi sit fuga, tempus:

Quæ mora? me conjux, me Catharina vocat. Ne nimis at te lasset epistola longa legentem, Cesso jam querulos, optime Flacce, modos. Tu modo fac miserum visas celer hospes amicum: Sis mecum, totus non miser esse queo. Cetera, te cum mox fruar hospite, Flacce, loquemur : Restat jam dicat litera, " Vive, vale."

EPISTOLA SECUNDA.

AD IULUM CECILIANUM.

QUA nequit ipse frui, tibi mittit, amice, salutem
Heu miser Albinus, Cæciliane, tuus.

Nec mens sana mihi, firmum nec corpus ut olim :
Albini restat pars tibi sola tui.

Vix equidem restat quod me tibi monstret eundem,
Nam socios inter dissimulandus eo.
Vivida vis animi, risus fugere jocique,

Quæque fuit læto plurima in ore salus.
Gratia depereunt jucundæ flosque juventæ,
Languidulum corpus, pallidulaque genæ.
Alter eram faustis olim et melioribus annis,
Dicere cum licuit te, Catharina, meam.
Corporis atque animi mihi tum vigor æquus, Aprili
Lætius innubi pectus amantis erat.

Te præter nihil optavi, te præter amatam
Addideram votis nil, Catharina, meis.

Tu mihi lætus honos, et tu mihi dulce lucellum,
Tu quicquid totus continet orbis eras.
Cum vultus, carosque oculos, adamataque membra
Hærebam intuitus plenus amore tui;

Brachia cum collo tu non invita dedisti,
Cumque genæ impressis concaluere genis,
Non rex me vita aut regis præcurrit amicus,
Nec nisi felicem viderat ulla dies.

Cum deformis hyems borealibus excita campis

Expulit autumnum frigidiore vice,
Attulit et secum ventos, glaciemque, geluque,
Et quicquid gelido triste ferumque sina;
Nos læto hybernas sermone fefellimus horas,
Dum bibit alternos auris utrinque sonos.
Quam sponsæ jucunda fluebat ab ore loquela,
In vultus acies dum mea fixa suos !
Oscula cum vicibus lætis non dura darentur,
Cumque sinu molli rite recline caput,
Ne spatium noctisque moras sentire queamus,
Qui calet amborum pectore, præstat amor.
Persuasit placidum cum nox provecta soporem,
Et sera jam fessas presserat arcta fores,
Omnipotens cœli numen de more precati,
Fovimus in casto mutua membra toro.
Quo venti fremuere magis, magis hæserat ulnis,
Et collo effudit brachia cara meo.
Dum talis, dixi, portus, carissima, detur,
Infusus tepido membra beata sinu,
Insurgant venti tempestatesque sonoræ,
Diraque turbatum concitet æquor hyems.
Cum ver jam rediit, cum jam mitissimus annus,
Et Maia ornatum protulit alma caput,
Sponsa meos comitata gradus per florea rura
(O quot deliciis conscia rura meis!)
Purpurea aurora, vel solis pulchrior ortu,
Quotidie placidum læta ferebat iter.
Vos, tacitæ sylvæ, vos, conscia flumina, testor,
Ad quorum vitreas sæpe resedit aquas,
Se nemore umbroso, viridis se margine ripæ
Naiada ceu visam, ruricolamve deam.
Tu nostrum testis, philomela fidelis, amorum,
Cui tacita est cordi sylva, sacrumque nemus.
Vocibus, ah! quoties Catharina attenta canoris,
Pressisti incoeptum vere tepente melos!
Ah! quoties minimo dixerunt murmure nymphæ,
Ut vespertino præteriere gradu,

Quam felix sponsa conjux, et conjuge sponsa!
Hic, O hic vere est connubialis amor!
At mihi jam misero fugit irrevocanda voluptas,
Truditur atque dies luridiore die.

Nunc me captivus, nunc me felicior exul,
Ignoto externas qui stupet orbe plagas :
Ipse licet patriam infelix suspiret, et optet
Nequicquam reducem quæ ferat inde ratem.

Nunc quocunque libet misero prorepere solus,
Quem fugisse velim, sum comes ipse mihi.
Quæcunque occurrunt oculis mihi causa dolendi,
Et quod sum memorant, hei mihi! quodque fui. ·
Ah! quoties nymphæ juvenem dare brachia colle
Cernimus, in vernis ut spatiantur agris ;-
Protinus ex imo suspiria corde petuntur,

Et madidum ex oculis lacryma cogit iter.
O felix, inquam, juvenis, comitante puella!
Ægrotanti animo dum Catharina subit.
Nunc frustra effundit vernos mihi campus honores,
Nequicquam lenis dulce susurrat aqua:
Nequicquam læto vestitur lumine cœlum,
Nequicquam in sylvis dulce queruntur aves.
Non est cui assideam, non est quam floribus ornem,
Non est quæ tacitam fallat amore viam.
Nequicquam illecebris præstanti corpore nympha
Provocat, et veneres exhibet ore suas.
Jamdudum est extinctus amor, sopitaque flamma;
Quæ nobis potuit sola placere, fugit.
Nympharum cœtus, irritamenta doloris,

Quæ revocant animo gaudia prisca meo,
Qua licet effugio: vis condonate puellæ,
Cui miserandus amor causa sit una fugæ.
Te quondam nymphas inter non segnior ibam,
Nec minor in Paphio, Ceciliane, choro.
Tum mea mordaci luctu non læsa juventa est,
Nec novi quid sit ferre dolentis onus.
Cum nostros autem ploro importunus amores,
Lætari est æquum, dulcis amice, tuis.
Nuncius ad nostras pergratum pertulit aures,
Te nuper sacri jura iniisse tori.

Ergone tandem avidis premitur tua Laura lacertis,
Et datur in niveo luxuriare sinu!

O demum felix, O terque quaterque beate,
Cui nova largitur gaudia dulcis Hymen!
Sic, O! sic multos numeres feliciter annos,
Crescentique ævo crescat avarus amor.
Cum ruis in tepidas adamatæ uxorius ulnas,
Candidaque infusus colla sinumque premis,
Cumque genas avido depascis amore calentes,
Ah! memor Albini commiseresce tui.
Commiseresce mei, gelido cui frigida lecto,
Direpta misero conjuge, membra jacent.
Sic olim, dicas, Catharinam Albinus amavit,