Suspirat viduo nunc miser ille toro.
Te, dulcis conjux, nimis, heu! securus amaví,
Immemor instantis falce rigente necis.
Ah! minime rebar, cum te, mea sola voluptas,
Comprimerem in casto comprimererque toro,
Quod tute in gelido, conjux adamata, sepulcro
Tam cito sis carum depositura caput.
Nunc tumulus gelidos moestus tibi comprimit artus,
Nuper in amplexu qui caluere meo. -
Jam torus est pulvis, thalamus jam triste sepulcrum,
Jam pro me conjux est tibi vermis edax.
Disce meo miseri casu sapienter amare,
Securum nimio ne premat atra dies.
Forsitan (avertat miserum DEUS Optimus omen,
Nec tibi tam dirum, tam tibi triste canam,)
Dum blandis conjux dilecta amplexibus hæret,
Jam matura rogo est, jam moritura jacet.
Ah! potius videas canos albere capillos,
Et Laura frontem ruga senilis aret.
Ah! potius placidi sit amoris longior æstas,
Seraque discidii flebilis adsit hyems.
Per vitæ tacitas, ubi pax bona remigat, undas,
Sorbet ubi fragilem nulla vorago ratem,
Præruptis procul a scopulis elapsa doloris
Conficiat lætum tuta phaselus iter.
At me, quem mediis luctantem videris undis,
Quem procul a portu turbida jactat hyems,
Fac longe effugias; non est spes ulla ferendi
Naufragio auxilii, nulla futura salus.
Gaudia cur nostris pergam turbare querelis?
Da veniam misero: tristia nulla loquar.
Molle merum, quo jam felix rubet amphora promas:
Si vivo et valeo, mox tuus hospes ero.
Cratera ingentem profer cyathosque capaces,
Mersa erit ingenuo ferrea cura mero.
Monte suo Alpinus mihi fac descendat amicus,
Et secum risus inde salesque ferat.
Dulce sodalitium curarum mollit amara,
Et læta uvarum purpura
Jamque fatigatis animisque et pollice, Iule,
Clausa erit assueto litera nostra vale.
AD POSTHUMUM QUINTILIANUM.
POSTHUME, de sociis longe carissime nostris,
Quem mihi perpetuo fœdere sacra fides,
Quem fraternus amor, quem solvi nescia veræ
Junxit amicitiæ vis, animique pares,
Ad te confectus cura excruciante recurro ;
Nec tamen auxilium tu mihi ferre potes.
Quod potes, adde precor nostris tua, Posthume, vota,
Fortiter ut sana tristia mente feram:
Fortiter ut miseris discam submittere rebus,
Atque, O! deliciis posse carere meis.
Et careo et vivo, si vitam dicere possis,
Maxima cum vitæ pars sit ademta meæ:
Si vita est vano fletu, miseroque dolore
Tarde obrepentes dimidiare dies:
Si vita est, vitæ cum mortua quæque voluptas,
Cum mihi sit, rapta conjuge, raptus amor.
Solus amor vita est, coeli dulcissima proles:
Solus largitur gaudia solus amor.
Solus amor vitæ curas variosque labores
Lenit: solus amor vivere velle docet.
Me miserum quondam hospes amor nunc deserit exul,
Quaque fugit conjux impiger iste fugit.
Exule et hoc, habitant solæ mea corda querelæ :
Delicias raptas, fataque dura queror:
Nescius, heu! quid agam, cæcus queror omnia demens,
Quodque mage infelix, ipsa querela nocet.
Nocte diem exopto, cura removente soporem,
Luce data, clamo, nox, precor, alma, veni:
Utraque moesta venit misero, lacrymisque madescunt
Sole oriente meæ, sole cadente, genæ.
Hanc dicto infelix tibi, Posthume, mense Novembri,
Quo mihi non mensis gratior ullus adest.
Non mihi nunc etenim Zephyrorum lenior aura,
Sed diri Boreæ vis animosa placet.
Jam pluvios audire juvat, ventosque sonantes :
Conveniunt sorti tristia sola meæ.
Nunc lacrymis moesto datur indulgere solutis,
Quæ magis hyberno largiter imbre cadunt.
Dum cœlum involvunt nubes, tristesque tenebræ,
Atrior in nostro pectore regnat hyems.
Ut tamen assuescam lætis, quod, Posthume, suades,
Non animo requies ulla futura meo est. Jam lætum me contristat, dolor ipsa voluptas: Mens tormenta, etiam cum foveatur, habet. Musica cum citharæ dulcis jam personet aures, Hei mihi! lætitia discruciante fruor. Cum festis ridet formosa puella choreis,
Et juveni trepidam tendit amica manum,
Solicitat lacrymas lætos vidisse coactas,
Dum calet in memori pectore prisca Venus.
Cum petit amplexus Catharinula cara paternos,
Et nectit parvas ad mea colla manus,
Illius in vultu materna resurgit imago,
Dum fixa invito lumina rore madent.
Sæpius antiquos etiam visus amicos,
Dum notum luctu prosequor æger iter,
Dilectæ valles, campique hic inde patentes
Eliciunt lacrymas rura beata novas.
Hoc natale solum Catharina uxorius inquam,
Hæc est lætitiis terra notanda meis.
Hic ego sum primos olim confessus amores,
Hic dextram, hic animos, hic dedit illa fidem.
Hoc olim quoties, Catharina, erravimus horto,
Ah, suaves inter suavior ipsa rosas!
Non sacro Edenæ quondam felicior horto,
Cum nil non lætum, nil nisi dulce fuit,
Humani generis pater ipse erravit Adamus,
Dum dilecta comes texerat Eva latus!
Torqueor, hen! quoties campanæ turribus altis
Pulsatæ lætis personuere modis.
Lætitiæ sonus hic, inquam tibi, candida Chlori,
Læta tenes carum quæ modo nupta virum.
Sic, ah! sic olim campanæ turribus altis
Lætitias sonitu concelebrare meas!
Vix lacrymas teneo, cum sacras ædis ad aras,
Me coram Corydon Phyllida ducit amans.
Dum dextram dextra complectitur illius ille,
Unus fiatis, vix mea lingua tremit.
At quali at quanta tumidum jecur ardeat ira,
(Proh scelus infandum! proh violata fides!)
Cum juvenis sacri captus fulgoribus auri,
Ad templa obscoenam ducit avarus anum!
Crimine quid tanto dignum sperare licebit?
Quis vindex læsi sævus amoris erit?
Frigidus in gelidis hyemet sine fine lacertis,
Inque sepulcrali mœreat usque toro.
Per nostros juro, Catharina fidelis, amores,
Per sanctam juro, flebilis umbra, fidem,
Divitiis memet, quas totus continet orbis,
Amplexus longe præposuisse tuos.
Heu! breve quam spatium nobis, Catharina, dabatur ?
Ah! cito tristitiæ lurida venit hyems!
Haud ita, nos una nam sæcula viximus hora,
Nec vacuum in vita noster habebat amor.
O! utinam ingenium dulces æquaret amores!
O! si deliciis par mea Musa foret!
Versibus æternis mea, tum, Catharina, vigeres,
Nec fama mulier te prior ulla foret.
Te solam canerem, solam, dilecta, sonarem
Te fide dulcisona, te trepidante lyra,
Ad tumulum mecum tua dum descendit imago,
Musaque, me demum morte tacente, tacet.
Cederet et Stella memorabile carmine nomen,
Cederet Ophelia tum, Catharina, tuo.
Contendant alii bellis extendere famam,
Et decoret magnum palma relata ducem,
Divitiis locuples nitidoque superbiat ostro,
Magnaque constructas fama sequatur opes:
Sola mea ambitio est Hymenæi vivere fastis,
Cum cineri uxoris sit mea mista cinis :
Dici is quem gremio mulier pulcherrima fovit,
Et sola amplexu diripienda nece.
Dent aliis tituli magnum et memorabile nomen,
Æternet nostrum connubialis amor.
Non est carminibus priscorum illustris amator,
Qui magis est nymphæ captus amore suæ.
Non tibi, blande Orpheu, conjux fidissime, cedam,
Quem tulit ad manes Eurydicæus amor.
Non tibi, Leander, quem quondam Sestia conjux
Per tumidas media nocte ferebat aquas.
Non tibi cara magis Thysbe tua, Pyrame, vixit,
Non tibi, Adoni, Venus, quam Catharina mihi.
Non Veneri, Eurydice, aut Hero fuit illa secunda,
Nec Thysbe, forma, moribus, ore, fide.
Quot frustra juvenes suspiravere puellam
Promissam thalamis, Quintiliane, meis!
Quis decor in vultu, quæ pulchræ gratia formæ !
Quam visa incessu est alliciente dea!
Quam mite ingenium, quam dulcis et alma loquela!
Dulcior alloquiis, blanda Thalia, tuis.
Vita egomet cunctos longe præcurrere visus,
Heu! nimium læta sorte superbus eram.
Gaudia conjugio plusquam mortalia rebar
Carpere, deliciis ebrius usque novis.
Insana ambitio procul abfuit, et sitis auri;
Talia lætitiis inferiora meis.
Divitias, titulosque, et cetera inauia risi,
Conjuge sat felix, dives amore satis.
Nunc me mendicus locupletior ipse misellus,
Qui querulo fractos obsecrat ore cibos.
Ipse licet flavas, quas congerit India, gazas,
Celatasque habeam, quas tenet æquor, opes,
Aut quas aurifluis volvit Pactolus in undis,
Direpta misero conjuge, pauper ero.
Jam solis dives lacrymis, moestisque querelis:
His opibus, lethi tempus adusque fruar.
Quid queror, aut quæ nunc animos insania vexat?
Mens mea divina religione caret.
Est DEUS, est pietas, est denique meta laborum :
Speras? sit firma spes manifesta fide.
Credis? læta fides lacrymas exsiccet inanes :
Tristis es en miseris certa parata quies.
Religio hæc loquitur: pacato pectore condam,
Victaque erit plena cuncta querela fide.
Fortior ad curas ero, Quintiliane, ferendas,
Nam tabulis animi sæcla futura nitent.
Vive, vale, nostro carissime Posthume cordi,
Inque tuo vivam pectore, ut ipse meo.
ON THE GREEK PASTORAL POETS.
No. IV. [Continued from No. XXXVI. p. 298.]
SECT. XV.-The subjects of Theocritus arranged.
As I do not intend to descend into more particular and verbal criticisms on the Idyllia of Theocritus in the present Essay, it may not be improper to give a general sketch of the nature of his subjects, which may be ranged under a very few classes.
|