Auditurque hinnitus equorum ad bella ruentûm,
Et strepitus ferri, murmuraque alta virûm.
Et tu (quod superest miseris) sperare memento,
Et tua magnanimo pectore vince mala;
Nec dubites quandoque frui melioribus annis,
Atque iterum patrios posse videre lares.

ELEGIA QUINTA,

ANNO ÆTATIS 20.

In adventum veris.

IN se perpetuo Tempus revolubile gyro
Jam revocat Zephyros vere tepente novos;
Induiturque brevem Tellus reparata juventam,
Jamque soluta gelu dulce virescit humus.
Fallor? an et nobis redeunt in carmina vires,
Ingeniumque mihi munere veris adest ?
Munere veris adest, iterumque vigescit ab illo
(Quis putet?), atque aliquod jam sibi poscit opus
Castalis ante oculos, bifidumque cacumen oberrat,
Et mihi Pyrenen somnia nocte ferunt;
Concitaque arcano fervent mihi pectora motu,
Et furor, et sonitus me sacer intùs ait.
Delius ipse venit, video Penëide lauro

Implicitos crines, Delius ipse venit.

Jam mihi mens liquidi raptatur in ardua cœli,
Perque vagas nubes corpore liber eo;

Perque umbras, perque antra feror penetralia vatum,
Et mihi fana patent interiora Deûm;
Intuiturque animus toto quid agatur Olympo,
Nec fugiunt oculos Tartara cæca meos.
Quid tam grande sonat distento spiritus ore?
Quid parit hæc rabies, quid sacer iste furor?
Ver mihi, quod dedit ingenium, cantabitur illo;
Profuerint isto reddita dona modo.

Jam Philomela tuos foliis adoperta novellis
Instituis modulos, dum silet omne nemus:
Urbe ego, tu sylvâ, simul incipiamus utrique,
Et simul adventum veris uterque canat.

Veris Io! rediere vices, celebremus honores
Veris, et hoc subeat Musa perennis1 opus.
Jam sol Ethiopas fugiens Tithoniaque arva,
Flectit ad Arctoas aurea lora plagas.

Est breve noctis iter, brevis est mora noctis opaca,
. Horrida cum tenebris exulat illa suis.
Jamque Lycaonius plaustrum cœleste Bootes
Non longâ sequitur fessus ut ante viâ;
Nunc etiam solitas circum Jovis atria toto
Excubias agitant sidera rara polo.

Nam dolus, et cædes, et vis cum nocte recessit,
Neve Giganteum Dii timuere scelus.
Forte aliquis scopuli recubans in vertice pastor,
Roscida cum primo sole rubescit humus,
Hac, ait, hac certè caruisti nocte puellâ,
Phœbe tuâ, celeres quæ retineret equos.
Læta suas repetit sylvas, pharetramque resumit
Cynthia, Luciferas ut videt alta rotas,
Et tenues ponens radios gaudere videtur
Officium fieri tam breve fratris ope.
Desere, Phoebus ait, thalamos Aurora seniles,
Quid juvat effœto procubuisse toro?

Te manet Æolides viridi venator in herba,
Surge, tuos ignes altus Hymettus habet.
Flava verecundo dea crimen in ore fatetur,
Et matutinos ocius urget equos.

Exuit invisam Tellus rediviva senectam,

Et cupit amplexus, Phoebe, subire tuos;
Et cupit, et digna est. Quid enim formosius illâ,
Pandit ut omniferos luxuriosa sinus,

Atque Arabum spirat messes, et ab ore venusto,
Mitia cum Paphiis fundit amoma rosis!
Ecce coronatur sacro frons ardua luco,
Cingit ut Idæam pinea turris Opim;
Et vario madidos intexit flore capillos,
Floribus et visa est posse placere suis.
Floribus effusos ut erat redimita capillos
Tenario placuit diva Sicana Deo.

Aspice, Phoebe, tibi faciles hortantur amores,
Mellitasque movent flamina verna preces.
Cinnameâ Zephyrus leve plaudit odorifer alâ,
Blanditiasque tibi ferre videntur aves,

Quotannis. Edit. 1645.

Nec sine dote tuos temeraria quærit amores
Terra, nec optatos poscit egena toros,
Alma salutiferum medicos tibi gramen in usus
Præbet, et hinc titulos adjuvat ipsa tuos.
Quòd si te pretium, si te fulgentia tangunt
Munera (muneribus sæpe coëmptus Amor),
Illa tibi ostentat quascunque sub æquore vasto,
Et superinjectis montibus abdit opes.
Ah quoties, cum tu clivoso fessus Olympo
In vespertinas præcipitaris aquas,

Cur te, inquit, cursu languentem, Phœbe, diurno
Hesperiis recipit Cærula mater aquis?

Quid tibi cum Tethy? Quid cum Tartesside lymphâ,
Dia quid immundo perluis ora salo?
Frigora, Phœbe, meâ melius captabis in umbrâ,
Huc ades, ardentes imbue rore comas.
Mollior egelidâ veniet tibi somnus in herbâ,
Huc ades, et gremio lumina pone meo.
Quàque jaces, circum mulcebit lene susurrans
Aura, per humentes corpora fusa rosas.
Nec me (crede mihi) terrent Semeleïa fata,
Nec Phaetonteo fumidus axis equo;
Cum tu, Phoebe, tuo sapientius uteris igni,
Huc ades, et gremio lumina pone meo.
Sic Tellus lasciva suos suspirat amores;
Matris in exemplum cætera turba ruunt.
Nunc etenim toto currit vagus orbe Cupido,
Languentesque fovet solis ab igne faces.
Insonuere novis lethalia cornua nervis,

Triste micant ferro tela corusca novo.
Jamque vel invictam tentat superasse Dianam,
Quæque sedet sacro Vesta pudica foco.
Ipsa senescentem reparat Venus annua formam,
Atque iterum tepido creditur orta mari.
Marmoreas juvenes clamant Hymenæe per urbes,
Littus Io Hymen, et cava saxa sonant.
Cultior ille venit, tunicâque decentior aptâ,
Puniceum redolet vestis odora crccum.

Egrediturque frequens ad amoni gaudia veris
Virgineos auro cincta puella sinus.

[unun,

Votum est cuique suum, votum est tamen omnibus

Ut sibi quem cupiat, det Cytherea virum.

Nunc quoque septenâ modulatur arundine pastor,
Et sua quæ jungat carmina Phyllis habet.

Navita nocturno placat sua sidera cantu,
Delphinasque leves ad vada summa vocat.
Jupiter ipse alto cum conjuge ludit Olympo,
Convocat et famulos ad sua festa Deos.
Nunc etiam Satyri, cum sera crepuscula surgunt,
Pervolitant celeri florea rura choro,
Sylvanusque suâ cyparissi fronde revinctus,
Semicaperque Deus, semideusque caper.
Quæque sub arboribus Dryades latuere vetustis
Per juga, per solos expatiantur agros.
Per sata luxuriat fruticetaque Mænalius Pan,
Vix Cybele mater, vix sibi tuta Ceres;
Atque aliquam cupidus prædatur Oreada Faunus,
Consulit in trepidos dum sibi nympha pedes,
Jamque latet, latitansque cupit male tecta videri,
Et fugit, et fugiens pervelit ipsa capi.
Dii quoque non dubitant cœlo præponere sylvas,
Et sua quisque sibi numina lucus habet."
Et sua quisque diu sibi numina lucus habeto,
Nec vos arborea, dii, precor, ite domo.
Te referant miseris te, Jupiter, aurea terris
Sæcla, quid ad nimbos aspera tela redis?
Tu saltem lentè rapidos age Phœbe jugales
Quà potes, et sensim tempora veris eant;
Brumaque productas tarde ferat hispida noctes,
Ingruat et nostro serior umbra polo.

ELEGIA SEXTA.

Ad CAROLUM DEODATUM ruri commorantem,

Qui cum Idibus Decemb. scripsisset, et sua carmina excusari postulusset si solito minus essent bona, quod inter lautitias, quibus erat ab amicis exceptus, haud satis felicem operam Musis dare se posse affirmabat, hoc habuit responsum.

MITTO tibi sanam non pleno ventre salutem,
Qua tu distento fortè carere potes.

At tua quid nostram prolectat musa camœnam,
Nec sinit optatas posse sequi tenebras?
Carmine scire velis quàm te redamemque colamque,
Crede mihi vix hoc carmine scire queas.

Nam neque noster amor modulis includitur arctis,
Nec venit ad claudos integer ipse pedes.
Quàm bene solennes epulas, hilaremque Decembrem,
Festaque cœlifugam quæ coluere Deum,
Deliciasque refers, hyberni gaudia ruris,

Haustaque per lepidos Gallica musta focos!
Quid quereris refugam vino dapibusque poesin?
Carmen amat Bacchum, carmina Bacchus amat.
Nec puduit Phœbum virides gestasse corymbos,
Atque hederam lauro præposuisse suæ.
Sæpius Aoniis clamavit collibus Euc

Mista Thyoneo turba novena choro.
Naso Corallæis mala carmina misit ab agris:
Non illic epulæ, non sata vitis erant.
Quid nisi vina, rosasque racemiferumque Lyæum,
Cantavit brevibus Teïa Musa modis?
Pindaricosque inflat numeros Teumesius Euan,
Et redolet sumptum pagina quæque merum;
Dum gravis everso currus crepat axe supinus,
Et volat Eleo pulvere fuscus eques.
Quadrimoque madens Lyricen Romanus Iaccho
Dulce canit Glyceran, flavicomamque Chloen.
Jam quoque lauta tibi generoso mensa paratu
Mentis alit vires, ingeniumque fovet.
Massica fœcundam despumant pocula venam,
Fundis et ex ipso condita metra cado.

Addimus his artes, fusumque per intima Phœbum
Corda, favent uni Bacchus, Apollo, Ceres.
Scilicet haud mirum tam dulcia carmina per te
Numine composito tres peperisse Deos.
Nunc quoque Thressa tibi cælato barbitos auro
Insonat argutâ molliter icta manu;
Auditurque chelys suspensa tapetia circum,
Virgineos tremulâ quæ regat arte pedes.
Illa tuas saltem teneant spectacula musas,
Et revocent, quantum crapula peilit iners,
Crede mihi dum psallit ebur, comitataque plectrum
Implet odoratos festa chorea tholos;

Percipies tacitum per pectora serpere Phoebum,
Quale repentinus permeat ossa calor,

Perque puellares oculos digitumque sonantem
Irruet in totos lapsa Thalia sinus.

Namque elegia levis multorum cura Deorum est,

Et vocat ud numeros quemlibet illa suos;