GRÆCIA Mæonidem, jactet sibi Roma Maronem, Anglia Miltonum jactat utrique parem.
SELVAGGI.
AL SIGNIOR GIO. MILTONI NOBILE INGLESE.
Ode.
ERGIMI all' Etra ò Cl? Perche di stelle intreccierò corona, Non più del biondo Dio La fronde eterna in Pindo, e in Elicona, Diensi a merto maggior, maggiori i fregi, A' celeste virtù celesti pregi. Non
puo del tempo edace Rimaner preda, eterno alto valore, Non puo l'oblio rapace Furar dalle memorie eccelso onore; Su l'arco di mia cetra un dardo forte Virtù m' adatti, e ferirò la morte. Del Ocean profondo Cinta dagli ampi gorghi Anglia resiede Separata dal mondo, Però che il suo valor l'umana eccede : Questa seconda sà produrre Eroi, Ch' hanno a ragion del sovruman tra noi. Alla virtù sbandita Danno ne i petti lor fido ricetto, Quella gli è sol gradita, Perche in lei san trovar gioia e diletto; Ridillo tu, Giovanni, e mostra in tanto Con tua vera virtù, vero il mio canto. Lungi dal patrio lido Spinse Zeusi l'industre ardente brama; Ch' udio d' Helena il grido Con aurea tromba rimbombar la fama, E per poterla effigiare al paro Dalle più belle Idee trasse il più raro. Cosi l' ape ingegnosa Trae con industria il suo liquor pregiato
Dal giglio e dalla rosa, E quanti vaghi fiori ornano il prato; Formano un dolce suon diverse chorde, Fan varie voci melodia concorde. Di bella gloria amante Milton dal Ciel natio per varie parti Le peregrine piante Volgesti a ricercar scienze, ed arti; Del Gallo regnator vedesti i regni, E dell'Italia ancor gl' Eroi più degni Fabro quasi divino Sol virtù rintracciando il tuo pensiero Vide in ogni confino Chi di nobil valor calca il sentiero; L'ottimo dal miglior dopo scegliea Per fabbricar d'ogni virtu l'idea. Quanti nacquero in Flora O in lei del parlar Tosco appreser l' arte, La cui memoria onora Il mondo fatta eterna in dotte carte, Volesti ricercar per tuo tesoro, E parlasti con lor nell'opre loro. Nell'altera Babelle Per te il parlar confuse Giove in vano, Che per varie favelle Di se stessa trofeo cadde su 'l piano: Ch'ode oltr' all' Anglia il suo più degno idioma Spagna, Francia, Toscana, e Grecia, e Roma. I più profondi arcani Ch'occulta la natura e in cielo e in terra Ch'à ingegni sovrumani Troppo avara tal hor gli chiude, e serra, Chiaramente conosci, e giungi al fine Della moral virtude al gran confine. Non batta il Tempo l'ale, Fermisi immoto, e in un fermin si gl'anni, Che di virtù immortale Scorron di troppo ingiuriosi a i danni; Che s'opre degne di poema o storia Furon gia, l'hai presenti alla memoria.
Dammi tua dolce cetra Se vuoi ch'io dica del tuo dolce canto, Ch’inalzandoti all'Etra Di farti huomo celeste ottiene il vanto, Il Tamigi il dirà che gl’e concesso Per te, suo cigno, parreggiar Permesso I o che in riva del Arno Tento spiegar tuo merto alto e preclaro, So che fatico indarno, E ad ammirar, non a lodarlo imparo; Freno dunque la lingua, e ascolto il core Che ti prende a lodar con lo stupore. Del sig. ANTONIO FRANCINI,
Gentilhuomo Fiorentino.
Juveni patria, virtutibus, eximio,
Viro qui multa peregrinatione, studio cuncta orbis terrarum loca perspexit, ut novus Ulysses omnia ubique ab omnibus apprehenderet:
Polyglotto, in cujus ore linguæ jam deperditæ sic revi. viscunt, ut idiomata omnia sint in ejus laudibus infacunda; et jure ea percallet, ut admirationes et plausus populorum ab propria sapientiâ excitatos intelligat:
Illi, cujus animi dotes corporisque sensus ad admirationem commovent, et per ipsam motum cuique auferunt; cujus opera ad plausus hortantur, sed venustate? vocem laudatoribus adimunt.
Cui in memoriâ totus orbis; in intellectu sapientia; in voluntate ardor gloriæ; in ore eloquentia; harmonicos cælestium sphærarum sonitus astronomiâ duce audienti; characteres mirabilium naturæ per quos Dei magnitudo describitur magistra philosophiâ legenti; antiquitatum latebras, vetustatis excidia, eruditionis ambages, comite assiduâ auctorum lectione,
Exquirenti, restauranti, percurrenti. At cur nitor in arduum ?
Illi in cujus virtutibus evulgandis ora Famæ non sufficiant, nec hominum stupor in laudandis satis est, reverentiæ et amoris ergo hoc ejus meritis debitum admirationis tributum offert CAROLUS Datus, Patricius Florentinus,
Tanto homini servus, tantæ virtutis amator.
TANDEM, chare, tuæ mihi pervenere tabellæ ;
Pertulit et voces nuncia charta tuas; Pertulit, occiduâ Devæ Cestrensis ab orâ
Vergivium prono qua petit amne salum. Multum, crede, juvat terras aluisse remotas
Pectus amans nostri, tamque fidele caput, Quodque mihi lepidum tellus longinqua sodalem
Debet, at unde brevi reddere jussa velit. Me tenet urbs refluâ quam Thamesis alluit undâ,
Meque nec invitum patria dulcis habet. Jam nec arundiferum mihi cura revisere Camum,
Nec dudum vetiti me laris angit amor. Nuda nec arva placent, umbrasque negantia molles :
Quàm male Phæbicclis convenit ille locus ! Nec duri libet usque minas perferre magistri,
Cæteraque ingenio non subeunda meo. Si sit hoc exilium patrios adiisse penates,
Et vacuum curis otia grata sequi, Non ego vel profugi nomen, sortemve recuso,
Lætus et exilii conditione fruor. O utinam vates nunquam graviora tulisset
Ille Tomitano flebilis exul agro; Non tunc Ionio quicquam cessisset Homero,
Neve foret victo laus tibi prima Maro. Tempora nam licet hic placidis dare libera Musis,
Et totum rapiunt me mea vita libri.
« PreviousContinue » |